എന്ടെ കഥ

ഞാൻ  സജി.

ഇതു എന്ടെ കഥയാണ്.

 എന്ടെ ഹൈസ്കൂൾ കാലം…..

 അന്നന്നുള്ള പാഠങ്ങൾ  അന്നന്ന് പഠിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുകയും നാളേക്ക് മാറ്റിവക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു പാവം ആൺകുട്ടി. പരീക്ഷ അടുക്കാറാവുമ്പോൾ മനസമാധാനം നഷ്ട്ടപെട്ടു ഒരെത്തും പിടിയും കിട്ടാതെ കണ്ടതൊക്കെ വായിച്ചു ഒന്നും മനസിലാകാതെ പരീക്ഷ എഴുതിയിരുന്നവൻ .

മുതിർന്നവരുടെ വീരകഥകൾ കേട്ട്,  അതുപോലൊക്കെ ചെയ്യണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുകയും  ജന്മനാ ഉള്ള ഭയം കാരണം ഒന്നും ചെയ്യാതിരിക്കുകയും വലുതായപ്പോൾ അന്നാഗ്രഹിച്ചതൊക്കെ ചെയ്തെന്നു സ്വന്തം മനസിനേയും കേൾക്കാൻ  തയ്യാറുള്ളവരെയും  പറഞ്ഞു പറ്റിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു പാവം സാധാരണക്കാരൻ.

ഇതെന്റെ ഹൈസ്കൂൾ കാലമാണ്. നിങ്ങളോടൊപ്പമുള്ളത് . പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും ഇല്ലാതെ  അത്  നിങ്ങളുടെ മുൻപിൽ വരച്ചിടുകയാണ്.  ഇതിൽ നിങ്ങളാണ് കഥാപാത്രങ്ങളായി എന്റെ മുൻപിൽ നിൽക്കുന്നത്.

കൂടെ ഞാനും….

അതുവരെ ഉണ്ടായിരുന്ന  സ്കൂൾ ബാഗ് ഉപേക്ഷിച്ചു ബുക്ക് കൈയിൽ കൊണ്ട് പോവുകയും ഉച്ചയ്ക്ക് വീട്ടിൽ നിന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും തുടങ്ങിയ  കാലം.

കുട്ടി ട്രൗസറിൽ നിന്നും പാന്റിലേക്കുള്ള കയറ്റമായിരുന്നു എട്ടാം ക്ലാസ്സിലേക്കുള്ള ആദ്യ പടി. തുടകൾ നഗ്നതയുടെ തുടക്കമാണെന്നും അത് മറക്കാനായി പാന്റ്സ് ഇടണമെന്നും മനസിലാക്കിയ കാലം.  അതോടെ പത്തു പന്ത്രണ്ടു വർഷത്തെ ഇണക്കവും പിണക്കവും ഇറുക്കലും മുറുക്കവും മറന്നു കൊണ്ട് എന്റെ കുട്ടി ട്രൗസറുകൾ ഞാൻ എന്നെന്നേക്കുമായി ഉപേക്ഷിച്ചു. പത്തിരുപതു വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷം വീണ്ടും അവ എന്നെ തേടി വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാതെ. അത് വരെ വല്ലപ്പോഴും വന്നു പോയിരുന്ന അണ്ടെർവെയറും അതോടെ എന്റെ കുടപ്പിറപ്പായി.

 ഞാറക്കൽ എൽ എഫിൽ എട്ടാം ക്ലാസ് അഡ്മിഷൻ എന്നത് തന്നെ ആൺകുട്ടികൾക്ക് അക്കാലത്തു വലിയൊരു കടമ്പയായിരുന്നു. ഞാൻ പഠിച്ച സെയിന്റ് മേരീസ് സ്കൂളിലെ ക്ലാസ്സുകളിൽ നിന്നും നല്ല മാർക്കുള്ള രണ്ടോ മൂന്നോ പേർക്കായിരുന്നു അഡ്മിഷൻ കിട്ടിയിരുന്നത്. അതും എട്ടാം ക്ലാസ് രണ്ടെണ്ണം ഉണ്ടെങ്കിൽ. ഓരോ രണ്ടു വർഷവും കഴിയുമ്പോൾ എട്ടാം ക്ലാസ് ഒരു ഡിവിഷൻ ആയി ചുരുങ്ങും. ആകെ ക്ലാസ് മുറികൾ അഞ്ചായി കുറച്ചതിന്ടെ ഫലം ആ വര്ഷങ്ങളിൽ  അഡ്മിഷനു വേണ്ടി വരുന്നവർ അനുഭവിക്കും.  എട്ടാം ക്ലാസ് ചുരുങ്ങുന്ന വർഷത്തിന് ഒപ്പിച്ചു ജനിക്കാത്തതു കൊണ്ട് വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടില്ലാതെ ഞാൻ അവിടെ എത്തപ്പെട്ടു.

ഒന്ന് മുതൽ നാല് വരെ എന്റെയൊപ്പം പഠിച്ച ജെയ്സൺ മാത്രമായിരുന്നു എട്ടാം ക്ലാസ്സിൽ എന്റെ കൂടെ മുൻപ് പഠിച്ചതായി ഉണ്ടായിരുന്നത്. ബാക്കിയുള്ളവരെല്ലാം സെയിന്റ് മേരീസ് ലെ മറ്റു ഡിവിഷൻകളിൽ നിന്ന് വന്നവരും വൈപ്പിൻകരയുടെ മറ്റു ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നും വരുന്നവരുമായിരുന്നു. രണ്ടാമത്തെ ക്ലാസ്സിൽ ആയിരുന്നു എന്റെ കൂടെ യുപിയിൽ പഠിച്ചിരുന്ന വർക്കി, പിന്നീട് പ്രീഡിഗ്രി എന്റെയൊപ്പം തേവരയിൽ പഠിച്ച ജെയ്സൺ, നല്ലവണ്ണം പഠിച്ചിരുന്ന സരിത് , എന്റെ ബന്ധു കൂടിയായിരുന്ന അന്ന് തന്നെ ഉയരക്കാരനായിരുന്ന ആംബ്രോസ്, വേദോപദേശ ക്ലാസ്സിലെ കൂട്ടുകാരായ അന്സണ് , ജീവൻ. പിന്നെ എന്റെ ഓർമയിൽ ഉള്ളത് സ്കൂൾ ലീഡർ ഫ്ലുവെരലിറ്റൻ, ലാൽ എന്നത് പേരോടുകൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഷെറി , ജിജേഷ് എന്നിവരാണ്.

കുട്ടികളുടെ വലിപ്പത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഞാനൊക്കെ ചെറുതായിരുന്നെങ്കിലും മൊത്തത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ് ആയിരുന്നു മറ്റേ ക്ലാസ്സിനെക്കാളും ഒന്നാമത്. പക്ഷെ പഠനത്തിൽ ഞങ്ങൾ അവരെക്കാളും അൽപ്പം പിന്നോട്ട് പോയി. അൽപ്പം എന്ന് പറഞ്ഞാൽ കുറച്ചു അധികം. നിങ്ങളുടേത് പോലെ കുരുത്തം കേട്ട പിള്ളേരുള്ള ഒരു ക്ലാസ് ഞാൻ ഇതു വരെ കണ്ടിട്ടില്ല എന്നതായിരുന്നു ആ മുന്ന് വർഷത്തിനിടയിൽ പഠിപ്പിക്കാൻ വന്ന ടീച്ചർമാരിൽ നിന്നും തുടർച്ചയായി ഞങ്ങളെക്കുറിച്ചു കേട്ടിരുന്ന ഭംഗിവാക്ക്. പഠനത്തോടൊപ്പം അല്ലെങ്കിൽ അതിനേക്കാൾ അൽപ്പം കൂടുതലായി പെൺകുട്ടികളുടെ വായ് നോക്കുക, പുറകെ നടക്കുക, ലെറ്റർ കൈമാറുക, ക്രിക്കറ്റിനെ കുറിച്ച് ചർച്ച ചെയ്യുക, നാട്ടിലെ അവിഹിതങ്ങളെ, അവിഹിത ബന്ധങ്ങളെ കീറിമുറിച്ചു പരിശോധിക്കുക എന്നിവയിലായിരുന്നു ഞങ്ങൾ കൂടുതൽ സമയവും ചിലവിട്ടിരുന്നത്. സ്കൂളിൽ നിന്നും വീട്ടിൽ നിന്നും ചീത്ത കേട്ടിരുന്നുവെങ്കിലും ആ കാലം അങ്ങനെ തന്നെ അനുഭവിക്കേണ്ടതായിരുന്നു എന്നാണ് ഇപ്പോൾ എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. വെറുതെ പുസ്‍തകം  മാത്രം വായിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ചുറ്റും ഉള്ളതൊന്നും കാണാൻ ആവാതെ പോയേനെ.

അവിടെ വച്ചാണ് എനിക്ക് ആദ്യമായി മുസ്ലിം കുട്ടുകാരെ കിട്ടുന്നത്.  ആദ്യം അജ്മൽ , പിന്നെ ലിയാക്കത് , ഇസ്മായിൽ, ഷാനവാസ്. ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ ആദ്യമായി ഇങ്ങോട്ടു വന്നു പരിചയപ്പെട്ടവനായിരുന്നു അജ്മൽ.  ഇന്നത്തെ പോലെ അന്നും ഒരു ചെറു ചിരി ഇല്ലാതെ അവന്ടെ മുഖം കണ്ടതായി ഓർക്കുന്നില്ല.

പിന്നെ എന്നെക്കാളും വളരെ വലിപ്പം കൂടിയവരും വളരെ ചെറിയവരും എന്റെ കൂട്ടുകാരായി കിട്ടി.  അതിൽ ഏറ്റവും ശക്തനായിരുന്നു ബിനു .  മുണ്ടു മടക്കി കുത്തി  ഒരു വലിയ ചോറ്റുപാത്രവും അത്യാവശ്യത്തിനു ഒന്നോ രണ്ടോ ബുക്കുകളുമായി അവൻ ക്ലാസ്സിൽ വരുമ്പോൾ ക്ലാസ്സിൽ ഒരു നേതാവ് വരുന്ന പ്രതീതിയായിരുന്നു. അവന്ടെ ഒപ്പം അന്ന് കട്ടക്ക് നിന്നവനായിരുന്നു ശങ്കൂരി.

പക്ഷെ അന്ന് വലിപ്പത്തിൽ മുന്നിലായിരുന്ന പലർക്കും വളർച്ച നിൽക്കുകയും അത് വരെ വളർച്ച നിരക്ക് കുറഞ്ഞ പലരും പിന്നീട് വളർന്നു പന്തലിക്കുകയും ചെയ്തത് വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷം അവരെ കണ്ടപ്പോൾ എന്നെ അതിശയിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.  ഇന്ന് ആറടി പൊക്കക്കാരനായ ഫിറോസ് എന്നെ ഇത്തരത്തിൽ ഞെട്ടിച്ചവനാണ്.

സ്കൂളിൽ ചെന്നപ്പോൾ കേട്ട പുതു വാക്കുകളിൽ ഒന്നായിരുന്നു അംഗിഡും ഇംഗിഡും. ഞാറക്കൽ പള്ളി പരിസരത്തു നിന്ന് വരുന്നവരിൽ നിന്നാണ് ഞാനതു കേട്ടിട്ടുള്ളത്.  ഞാൻ അങ്ങാട് പോയപ്പോൾ നീ ഇങ്ങാട് വന്നഡായിരുന്നലോ എന്ന് വളരെ ഈസിയായി പറയുന്നതിനിടയിലുള്ള ഈ അംഗിഡു വിളി എന്നെ കാരണമില്ലാതെ അലസോരപ്പെടുത്തിയിരുന്നു.  പിന്നീട് മലയാളത്തിലെ സംസാര രീതികളും കേട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഈ രണ്ടു വാക്കുകൾ ഞാറക്കലിൽ നിന്നല്ലാതെ കേട്ടിട്ടില്ല. 

അഞ്ചു ക്ലാസ്  മുറികളും വരാന്തയും ഒരു മൂത്രപ്പുരയും ചേർന്നതായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ സ്‌കൂൾ.  മൂത്രപ്പുരയെന്നു പറഞ്ഞാൽ രണ്ടു പേർക്ക് നടക്കാവുന്ന വീതിയിൽ നീളത്തിലൊരു മുറി. ഒരു വശത്തായി ഒരു കാന. മുകളിൽ ആകാശം. ഈ തുറന്ന ആകാശ കാഴ്ചയുടെ വാസന മുഴുവൻ അനുഭവിച്ചിരുന്നത് തൊട്ടടുത്ത ക്ലാസ് മുറിയിൽ പഠിച്ചിരുന്നവരായിരുന്നു.

റോഡിന്ടെ തൊട്ട് അടുത്ത് തന്നെയായിരുന്നു സ്കൂൾ ബിൽഡിംഗ്. എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ക്ലാസിലിരുന്ന് നീട്ടിയൊന്നു തുപ്പിയാൽ വഴിയിലൂടെ പോകുന്നവരുടെ തലയിൽ വീഴുന്നത്രയും അടുത്ത് .  എൽ എഫ് എന്നുള്ള പേര് മാത്രമേ അന്ന് ഞങ്ങൾക്കുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. സ്കൂളിന്റെ ഗ്രൗണ്ടിലേക്ക് പ്രവേശനം ആഴ്ചയിൽ ഒരു പീരീഡ് മാത്രം. അതും മഴയില്ലെങ്കിൽ മാത്രം. പണ്ട് കേരളത്തിലുണ്ടായിരുന്നു അയിത്തവും അവഗണയും അവസാനമായി അനുഭവിച്ച ഒരു കൂട്ടം  വിദ്യാർത്ഥികളായിരുന്നു ഞങ്ങൾ ആൺകുട്ടികൾ. എൽ എഫ് എന്ന എന്റെ സ്കൂൾ ഞങ്ങളുടെ മുൻപിൽ രണ്ടു നിലയിൽ പരന്നു കിടന്നിരുന്ന രാവണൻ കോട്ടയായിരുന്നു. അവിടുത്തെ ക്ലാസ്സുകളിൽ പഠിച്ചിരുന്ന പെൺകുട്ടികൾ രാജകുമാരിമാരും.

പെൺപള്ളിക്കുടമായിരുന്ന  എൽ എഫ്, അതിന്ടെ വാതിൽ ആണ്കുട്ടികൾക്കുമായി തുറന്നപ്പോൾ അവർക്കായി ഒരു കെട്ടിടം പണിതു വച്ചതു പറമ്പിന്റെ തെക്കേ മുലയിൽ ആയിരുന്നു. പെൺകുട്ടികളിൽ നിന്നും കഴിയുന്നത്ര അകലേക്ക് അവരെ മാറ്റിനിർത്തുവാൻ തീരുമാനിച്ചവർ തൊട്ടുപുറകിൽ അഗതിമന്ദിരമാണെന്നത് സൗകര്യപൂർവം മറന്നു എന്നതാണ് സത്യം.  പ്രധാന കെട്ടിടത്തിൽ നിന്നും മാറി നിന്നിരുന്നതിനാൽ  ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സ്മുറികൾ ടീച്ചർമാർ വരുന്നത് വരെ ശബ്ദമുഖരിതമായിരുന്നു. എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ചന്തയെക്കാൾ കഷ്ട്ടം. അടുത്തിരിക്കുന്നവനോട് ഒരു പേന ചോദിക്കണമെങ്കിൽ അവന്ടെ ചെവിയിൽ കയറിയിരുന്നു പറയേണ്ട അവസ്ഥ. അപ്പൊ പിന്നെ തൊട്ടടുത്ത കെട്ടിടത്തിൽ കഴിയുന്ന പ്രായമായവരുടെ അവസ്ഥ ഞങ്ങളുടെ ആലോചനയിലേ  ഇല്ലായിരുന്നു.

അങ്ങനെയുള്ള പത്തു നാൽപതു ആൺകുട്ടികളുടെ ക്ലാസ്സിലേക്ക് വരുന്ന ഏതു ടീച്ചറും ഒന്ന് ഭയക്കും. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവർ അന്ന് പേടിച്ചാണ് ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സുകളിൽ വന്നിരുന്നതെന്നു പിന്നീട് പറഞ്ഞു അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. സത്യത്തിൽ അതിനു ഉത്തരവാദികൾ ഞങ്ങൾ അല്ലായിരുന്നു. ഒരൊറ്റ ബിഎൽഡിങ്ങിൽ അല്ലെങ്കിൽ മിക്സഡ് ക്ലാസുകൾ ആയിരുന്നെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ ചിലയപ്പോൾ ഇതിനേക്കാൾ  നന്നായേനെ  എന്നാണ് ഇപ്പോൾ  എന്റെ ഒരിത്.

പക്ഷെ അക്കാലത്തു തന്നെ ഒരു പേടിയും ഇല്ലാതെ വന്നു ക്ലാസ് എടുത്തു പോയിരുന്ന  ടീച്ചേർസ് ഞങ്ങൾക്കുണ്ടായിരുന്നു.  ഒന്ന് ഇതൊക്കെ എന്ത് എന്ന ഭാവത്തിൽ, അലസഗമനായി ക്ലാസ്സിൽ എത്തി ഹിസ്റ്ററി എടുത്തിരുന്ന വര്ഗീസ് സർ. പത്തു നാൽപ്പതു ടീച്ചേഴ്സിനിടയിലെ ഏക പുരുഷൻ.  സർ ക്ലാസ്സിൽ വരുന്നത് കുട്ടികളും ഒരു പുതുമഴയെ പോലെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു.

രണ്ടാമത്തെയാൾ ഹിന്ദി എടുത്തിരുന്ന റോസിലി ടീച്ചർ.  കൈയിൽ ഒരു ബുക്ക് മാത്രമായി ടീച്ചർ ക്ലാസ്സിൽ എത്തുമ്പോൾ ക്ലാസ് നിശബ്ദത കൊണ്ട് നിറയും. ആറടിയോളം പൊക്കവും അതിനൊത്ത വണ്ണവും ഉണ്ടായിരുന്ന ടീച്ചർ ഒന്ന് നോക്കിയാൽ തന്നെ കുട്ടികളുടെ നാവ് അവരറിയാതെ തന്നെ ഉള്ളിലേക്ക് പോകുമായിരുന്നു. അതിനു കാരണം ഹിന്ദിയോടുള്ള പേടിയാണോ അതോ ടീച്ചറിനോടുള്ള പേടിയാണോ എന്ന് ഇപ്പോഴും എനിക്ക് പിടികിട്ടിയിട്ടില്ല. മേമും തുമും അല്ല ഇനി ആപ്പ് വെക്കാൻ വന്നാൽ പോലും ഒന്ന് പോടാപ്പാ എന്നു പറയുന്ന വൈപ്പിൻ കാരൻ ആയിരുന്നത് കൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല, അന്നും  ഇന്നും ഹിന്ദി എനിക്ക് പിടികിട്ടാത്ത ഒന്നാണ്. ടീച്ചർ വന്നു കഴിഞ്ഞു  ഹും ഹായ് ഹോ ഹോഹോ എന്നൊക്കെ കേട്ടുതുനടങ്ങുമ്പോഴേക്കും ഞാൻ എന്റെ സ്വപനലോകത്തിലേക്കു കടന്നിരിക്കും.

അധ്യാപികമാരുടെ ക്ലാസ് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ കൈയിലൊരു ചുരലുമായിട്ടാണവർ  വന്നിരുന്നത്.  ഒരു ധൈര്യത്തിന്.  ചൂരൽ പ്രയോഗം എനിക്കും കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്  പലപ്പോഴും. എനിക്കീ  ക്ലാസ്സിൽ ഇരുന്നു കുട്ടുകാർ ആരുടെയെങ്കിലും തമാശ കേട്ടാൽ ചിരി നിർത്താൻ പറ്റില്ല.  അങ്ങനെ കിട്ടിയ അടിയുടെ ചുടു ഇപ്പോഴും ഇടതു കൈവെള്ളയിൽ ഓർമയിലുണ്ട് . മിക്ക ടീച്ചേഴ്സും ക്ലാസ് ടേബിളിനു മുന്നിൽ  ചാരി നിന്നെ ക്ലാസ് എടുക്കു.  ക്ലാസ്സിൽ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കുന്ന ശീലമില്ല.    ക്ലാസ്സിന്റെ ഇടതു വശം മുന്ഭാഗത്തു ഇരിക്കുന്ന കുട്ടികൾക്ക്  മുൻപോട്ടു  ആഞ്ഞു അതീവ ശ്രദ്ധാലുക്കളായി ടീച്ചറെ തന്നെ നോക്കി  ഇരിക്കുന്ന ഒരു ശീലവും ഉണ്ടായിരുന്നു.  അതിനാൽ തന്നെ അവർ  സാരിതുമ്പു മൂടിപുതചേ  നില്ക്കു

ഇതിനിടയിൽ പാട്ട്, ക്രാഫ്റ്റ്, ചിത്രരചന മുതലായ  കലാപരിപാടികളും ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിലൊന്നായിരുന്നു മ്യൂസിക് ക്ലാസ്.  വരിവരി യായി,  ഒരു വാതിൽ മാത്രമുള്ള മെയിൻ  ബിഎൽഡിങ്‌ടെ ഒരു മൂലയിലുള്ള,  പാട്ടു ക്ലാസ്സിൽ ചെന്നാൽ പിന്നെ സപ്തസ്വരങ്ങളെടുത്തു ഒരു അമ്മാനമാടലാണ്. എനിക്കൊക്കെ അത്രയും  ഉച്ചത്തിൽ ശബ്ദിക്കാൻ കഴിയും എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്  ആ നാല് ചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു. പക്ഷെ അത് കൊണ്ടൊരു കുഴപ്പമുണ്ടായത്  മനോജിനെ പോലുള്ള ഗായകരെ ടീച്ചറിന് ആ ശബ്ദകോലാഹലത്തിൽ നിന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല എന്നതാണ്.  മനോജ് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ വീടിന് അടുത്തുള്ള അമ്പലത്തിൽ പൂജാരി കൂടിയായ,  മുണ്ടുടുത്തു വന്നിരുന്ന , ഒന്നിച്ചു പോവുകയും വരികയും ചെയ്തിരുന്ന  എന്റെ പ്രിയ കൂട്ടുകാരൻ.  ഞങ്ങളുടെ വീടുകളിലേക്കുള്ള വഴി പിരിയുന്ന മുലയിൽ ആദ്യം വരുന്നവൻ കാത്തു നിൽക്കും. അല്ലെങ്കിൽ  കടന്നു പോയി എന്നറിയിക്കാനായി ഒരു കല്ല് മൂലയിൽ  എടുത്തു വെക്കും.  വാ ട്സ്ആപ് മെസ്സേജിന്റെ ആദിമ രൂപം.

പാട്ടു പോലെ തന്നെ ആഴ്ചയിൽ ഒരു പീരീഡ്  ഡ്രില്ലും ഉണ്ടായിരുന്നു.  എന്ന് പറഞ്ഞാൽ സ്പോർട്സ്.  ഓട്ടം, ചാട്ടം.  ചാട്ടത്തിന്റെ കുട്ടത്തിൽ പോൾ വാൾട്ടും. അതായത്  ഒരു ഉണക്ക  മുള  പൊക്കിപ്പിടിച്ചു ഓടിവന്നു കുത്തിചാടി, പിടി വിട്ടു പറന്നു,  താഴെയുള്ള ചരലിൽ, തല ഒഴിച്ചുള്ള ശരീര ഭാഗങ്ങൾ കുത്തി വീഴണം.  ബിനുവും ശങ്കുരിയുമായിരുന്നു അതിലെ കേമന്മാർ.  മുണ്ടു മടക്കി  ഉടുത്തു ചാടുന്നവർ മുളയുടെ പിടിവിട്ടു പറന്നു താഴ്ത്തേക്ക് ബാർബി ഗേൾ മോഡലിൽ വീഴുന്നത് ഇപ്പോഴും ഓർമയിലുണ്ട്. 

ചിത്രരചന ഞങ്ങൾക്ക് എട്ടാം ക്ലാസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നാണ് എന്റെ ഓര്മ. പിന്നീട് അതിലേക്കായി ഒരു സർ വന്നു. വര്ഗീസ്സ് സാറിന് കൂട്ടായി ഒരു ആൺ അദ്ധ്യാപകൻ. എന്റെ ഇളയച്ഛൻ കൂടിയായ മാത്യൂസ് സർ. അങ്ങനെ മാത്യു അങ്കിൾ എന്റെ സാറായി. മറ്റൊരു കന്യാസ്ത്രീ ചിത്രരചന പഠിപ്പിക്കുവാൻ വരുകയും മാത്യു അങ്കിൾ മറ്റൊരു സ്കൂളിൽ ജോയിൻ ചെയ്യുന്നതിനും മുൻപുള്ള  ചുരുങ്ങിയ കാലയളവിൽ അങ്കിൾ രണ്ടു പണികൾ എനിക്കിട്ടു തന്നിരുന്നു. ഒന്ന് ചിത്രരചനക്കു വേണ്ടിയുള്ള നീളമുള്ള ബുക്ക് കൊണ്ടുവന്നില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു ഒരു പീരീഡ് എന്നെ ക്ലാസിനു പുറത്തു നിർത്തി. പിന്നെയുള്ളത് അതിനേക്കാൾ കഷ്ടമാണ്. അക്കാലത്തു മോറൽ ക്ലാസ് എന്നൊരു സംഭവമുണ്ട്. വീട്ടിലെ ഉപദേശവും സൺ‌ഡേ ക്ലാസ്സിലെ വേദോപദേശവും കൊണ്ട് തൃപ്തിയാകാതെ പിള്ളേരെ ദിവസവും അരമണിക്കൂർ മോറൽ സയൻസ് പഠിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പരിപാടിയും അക്കാലത്തു ഉണ്ടായിരുന്നു. ക്ലാസ് വിടുന്നതിനു മുൻപ് അരമണിക്കൂർ ഉള്ള ആ ക്ലാസ് ഞങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം കുത്തികൊല്ലുന്നതിനു തുല്യമായിരുന്നു. അപ്പൊ പിന്നെ അതിന്ടെ പരീക്ഷയുടെ കാര്യം പറയേണ്ട. പക്ഷെ ഒന്നും പഠിച്ചില്ലെങ്കിലും പരീക്ഷയ്ക്ക് ചെന്നാൽ എനിക്കൊരു ഉന്മാദമാണ്. മനസിൽ അത് വരെ ഉണ്ടായിരുന്നതെല്ലാം അക്ഷരങ്ങളായി എഴുതാനുള്ള ഒരു സുഖം. അങ്ങനെ ഒന്നും പഠിക്കാത്ത  മോറൽ സയൻസും ഞാൻ ഏഴുതി പൊലിപ്പിച്ചു. അവസാനം മുപ്പതു മാർക്കിന് മുകളിൽ ഉള്ളവർക്കുള്ള സ്കോളർഷിപ് പരീക്ഷക്ക്‌ എനിക്ക്  സെലെക്ഷൻ . അന്നാണ് ഇളയപ്പനാണെങ്കിലും ഒന്ന് കൊടുത്താലോ എന്ന് തോന്നിയത്. കാരണം എന്റെ പേപ്പർ നോക്കിയത് അങ്കിൾ ആയിരുന്നു.

അങ്ങിനെയിരിക്കെ ഒൻപതാം ക്ലാസ്സിൽ വച്ച് ഒരു പുതിയ ടീച്ചർ വന്നു. ഒരു പത്തിരുപത്തിയഞ്ചു വയസുള്ള  ഒരു സുന്ദരി.  ടീച്ചറിന്റെ ക്ലാസുകൾ കുട്ടികൾക്ക് ആഘോഷമായിരുന്നു.  അതിനിടയിൽ പല മുതിർന്ന കുട്ടികളും ടീച്ചറെ കല്യാണം ആലോചിച്ചാലോ എന്ന് ക്ലാസിലിരുന്ന് ചർച്ച ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. അത് അറിഞ്ഞിട്ടാണോ അതോ ലീവ് വെക്കെൻസി  കാലം കഴിഞ്ഞിട്ടാണോ  എന്നറിയില്ല, പിന്നീട് എന്റെ ജീവിതത്തിൽ  ഞാൻ  ആ ടീച്ചറെ കണ്ടിട്ടില്ല.

ആയിടയ്ക്കാണ് ഞാനും എന്റെ കൂട്ടുകാരും പാകിസ്ഥൻടെ ശത്രുക്കളാകുന്നത്. ക്രിക്കറ്റ് കാണുവാനായി ടിവി യുള്ള വീടുകളിൽ അവരുടെ  വിളിക്കാത്ത അതിഥിയായി കയറിയിറങ്ങുന്ന കാലത്താണ് പൊക്കം കുറഞ്ഞു കട്ടിമീശ വച്ച്, ഇന്നത്തെ പോലെ സിക്സ് പാക്ക് വയറില്ലാതെ,  അല്പ്പം പുറത്തേക്കു ചാടിയ സിംഗിൾ പാക്ക് വയറുമായി വന്ന മിയാൻദാദ് പാവം പിടിച്ച ചേതൻ ശർമയെ ലാസ്റ്റ് ബാളിൽ സിക്‌സർ അടിച്ചു പറത്തിയത്.  അതോടെ ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കാർ മനസ്സിൽ പോലും കാണാത്ത പല അടവുകളും പലരും ക്ലാസ്സിൽ പരസ്യമാക്കാൻ തുടങ്ങി. സ്കൂളിൽ നിന്നും ഞാറക്കലേക്കുള്ള വഴിയിലെ ജോസഫ് ചേട്ടന്റെ കടയിൽ മിട്ടായിപത്രങ്ങളുടെ മുകളിൽ വലിച്ചു കെട്ടിയിരുന്ന ചരടിൽ തൂക്കിയിട്ടിരുന്ന,  കപിലിന്റെയും ഡീൻ ജോൺസിൻടെയും കളർ ചിത്രങ്ങളോടുകൂടിയ സ്പോർട്സ്റ്റാർ മാഗസിൻ സ്വന്തമാക്കുക എന്നത് എന്ടെ ആഗ്രഹങ്ങളുടെ എണ്ണം കൂട്ടി. നാലു രൂപ അക്കാലത്തു എനിക്ക് വലിയൊരു തുകയായിരുന്നതിനാൽ ബുക്ക് തുറന്നു നോക്കി കുറെ പടങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ മാത്രം വാങ്ങിക്കുവാനുള്ള സ്വാതന്ത്രം ചേട്ടൻ എനിക്ക് തന്നിരുന്നു. കസ്തുർബ ലൈബ്രറിയിൽ നിന്നും ഞാൻ ക്ലാസ്സിൽ  കൊണ്ടുവന്ന ക്രിക്കറ്റിനെ കുറിച്ചുള്ള പുസ്തകം ക്ലാസ്സിലെ ക്രിക്കറ്റ് ബുദ്ധിജീവികൾ പഠിച്ചു മനഃപാഠമാക്കി.

 ക്രിക്കറ്റ് സിരകളെ തുടർച്ചയായി ത്രസിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയും, കളിക്കുവാൻ സ്ഥലമോ സമയമോ കിട്ടാതെ വരികയും ചെയ്തതോടെ ബി സി സി ഐ ക്കു മുൻപേ ഞങ്ങൾ കുട്ടിക്രിക്കറ്റ് നടപ്പിലാക്കി. പീരീഡ് കളുടെ ഇടവേളകളിൽ എന്നല്ല, സമയം കിട്ടുമ്പോളെല്ലാം ലൂണാർ, പരഖണ് ബാറ്റുകൾ നോട്ടുബുക്ക് പേജുകൾ കീറിയുണ്ടാക്കിയ ബോളുകളെ അടിച്ചു പറത്താൻ തുടങ്ങി. ക്ലാസ്റൂമിനെയും ചിയർ ബോയ്സ്നെയും ആഹ്ലാദത്തിന്റെയും ആരവത്തിന്ടെയും കൊടുമുടികളിൽ എത്തിച്ചുകൊണ്ടു ഫോറും സിക്സിർകളും  ക്ലാസ്സിലെങ്ങും ചീറിപ്പറന്നു. ക്ലാസ്സിൽ പതിവായി വൈകിയെത്തിയിരുന്ന പലരും ക്ലാസ്  തുടങ്ങുമ്പോൾ തന്നെ  വിയർത്തു കുളിച്ചാണെങ്കിലും ഹാജരാവാൻ തുടങ്ങി. അക്കാലത്താണ് സ്റ്റിച്ച് ബോളിൽ ഫാസ്റ്റ് ബോൾ ചെയ്യുമെന്ന് പറഞ്ഞ മിൽട്ടൺ എന്റെ ആരാധന പത്രമായത്. പിന്നീടുള്ള കോളേജ് ജീവിതകാലത്തും ജോലിക്കു പോകുമ്പോഴും ഉണ്ടായിരുന്ന ബോട്ട് യാത്രകളിലെ ഒരു സ്ഥിരം സഹചാരിയിരുന്നു,  രസകരമായ പല കഥകൾ പറയാനുണ്ടായിരുന്ന അവൻ. 

അക്കാലത്തു കൂടെ പഠിച്ചിരുന്ന നല്ലൊരു ശതമാനം കുട്ടികളും ബസിൽ മാലിപ്പുറത്തു നിന്നും നായരമ്പലം ഭാഗത്തു നിന്നും വന്നിരുന്നവർ ആയതിനാൽ വൈകിട്ട് സ്കൂൾ വിട്ടാൽ റോഡിൽ ഒരു കൂട്ട ഓട്ടത്തിന്ടെ പ്രതീതി ആയിരുന്നു. ബെൽ അടിക്കാറാകുമ്പോൾ തന്നെ അവർ എല്ലാം ബാഗിൽ കെട്ടി പൂട്ടി വയ്ക്കും.ബെൽ അടിക്കുന്നതിനു മുൻപേ ബസിൽ പോകേണ്ട ടീച്ചർമാർ ഓടിത്തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും.  എന്നാലേ അവർക്കു വണ്ടിയിൽ കയറാൻ പറ്റൂ. അവരുടെ തലകൾ മതിലിനു വെളിയിലൂടെ ശരവേഗത്തിൽ നീങ്ങുന്നത് കണ്ടുകഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ശരീരം ഒരുക്കി, മണി കേൾക്കുന്നതിനൊപ്പം ഒരു കുതിക്കലാണ്. അതോടെ റോഡ് ജന സാഗരമാകും. കുട്ടികളും, ടീച്ചർമാരും, പെൺകുട്ടികളുടെ വായ്‌നോക്കാനായി എത്തുന്ന മറ്റു സ്കൂളുകളിലെ കുട്ടികളും, ബൈക്കിൽ  എന്തോ മറന്നപോലെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും പായുന്നവരും എല്ലാം ചേർന്ന് കൂട്ടി മുട്ടിയിട്ടു നടക്കാനാവാത്ത അവസ്ഥയാകും. പെണ്കുട്ടികളാവട്ടെ ഒന്നും കൈമോശം വരാതിരിക്കുവാൻ അതീവശ്രദ്ധയോടെ അടുത്ത കാൽചുവടുവയ്ക്കാനുള്ള ഭൂമിയിലേക്ക്‌ മാത്രം നോക്കി ഒരു പരക്കം പാച്ചിലായിരുന്നു. ഇതിനിടയിൽ , പെൺകുട്ടികളെ നോക്കാനായി അന്യ ദേശങ്ങളിൽ നിന്നും വരുന്നവർ റോഡരുകിൽ തങ്ങളുടെ ശരീരത്തിനും മുഖത്തിനും ഇണങ്ങുന്നതായി അവർക്കു തോന്നിയിട്ടുള്ള ഭാവങ്ങൾ, ചലനങ്ങൾ പ്രദർശിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് തിരക്ക് കഴിയും വരെ അവിടെ നിൽക്കും. പ്രതീക്ഷിച്ചവരെ കണ്ടു കിട്ടിയാൽ, ഇന്നത്തെ പോലെ ഒപ്പം നടക്കാൻ അനുവാദമില്ലാത്തതിനാൽ പുറകെ നടന്നു നീങ്ങും. ഈ പുറകെ നടക്കുന്നവർ മറ്റു സ്കൂളിലെ കുട്ടികൾ മാത്രമായിരുന്നില്ല. എന്റെ കൂട്ടുകാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. ചിലർ അതിൽ ബഹു മിടുക്കരും ആയിരുന്നുവെന്ന്, അന്ന് നടത്തിയ പരിശ്രമങ്ങൾ, പടയോട്ടചരിത്രങ്ങളായി ഇന്ന്  അവർ  വാട്ട്സ്ആപ്പ്ൽ വിവരിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ മനസിലാക്കുന്നു.

 ഹൈ സ്കൂൾ കാലത്തു ട്യൂഷൻ ഒരു ഒഴിച്ചുകൂടാൻ വയ്യാത്ത ഒന്നായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഞാൻ ക്ലാസിക് കോളേജിലും, കാർത്തികേയൻ മാഷിന്റെ അടുത്തും ട്യൂഷനായി പോയി. ക്ലാസിക് കോളേജിലെ നന്ദൻ സർ, ജോയ് മാഷും  ഉണ്ണികൃഷ്ണൻ സാറും. ഓർക്കുമ്പോൾ ആ ക്ലാസ്സുകളിൽ നിന്നും കിട്ടിയ ഒരു സുഖവും സന്തോഷവും പിന്നീട് ഒരു ക്ലാസ്സിൽ നിന്നും കിട്ടിയിട്ടില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു. ജോയ് സാറിന്റെ ശരീരം മുഴുവൻ ഞങ്ങളോട് പറയാനുള്ള തമാശകൾ ആണെന്ന്  എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. കാർത്തികേയൻ മാഷിന്റെ കൈയിലെ ചൂരൽ കണ്ടാലേ പേടിയാകും.  ഒരറ്റത്ത് ഉരുണ്ട ഒരു മുഴപ്പുള്ള ഒരു ചൂരലിൻടെ ഒരടി മുതുകത്തു കിട്ടിയ പലരും പിന്നീട് കണക്കിൽ അഗ്രഗണ്യരായി മാറിയിട്ടുണ്ട്.  

കൂട്ടുകാരുടെ കാര്യം പറഞ്ഞാൽ

ആദ്യം പറയേണ്ടേവൻ ജെയ്സൺ ആണ്. സ്കൂൾ കാലം ആറു വര്ഷം കൂടെ പഠിച്ചവൻ. പത്താം ക്ലാസ് ആയപ്പോഴേക്കും അവനു മീശയും താടിയും തരക്കേടില്ലാതെ ഉണ്ടായിരുന്നു. മീശയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞാൽ അക്കാലത്തു എന്റെയൊക്കെ കാര്യം പറഞ്ഞാൽ ഒരു തീരുമാനം ആകാത്ത അവസ്ഥ ആയിരുന്നു. അവിടവിടെ കുറച്ചു രോമങ്ങൾ മാത്രം.

പിന്നെ പ്രിൻസ്. ആദ്യമായിട്ട് ഷൂ എട്ടു ക്ലാസ്സിൽ വന്നിരുന്ന കുട്ടി അവനായിരുന്നു എന്നാണ് എന്റെ ഓര്മ. ഹൈസ്കൂൾ കാലം കഴിഞ്ഞു ഒരു വിവരവും ഇല്ലാതിരിക്കുകയും പത്തുപതിനെട്ടു വർഷത്തെ അകലം പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞു കൊണ്ട് എന്റെ കല്യാണ തലേന്ന്  കെ.എസ്.ആർ.ടി.സി എം.ഡി, ഡി ജി പി സെൻകുമാന്ടെ ഫോൺ കാൾ ആയി എന്നെ അമ്പരപ്പിച്ചു കൊണ്ട് എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെ വന്ന ഡയറക്ടർ.

ഉച്ചയൂണ് കഴിച്ചു നടക്കാൻ ഇറങ്ങി എന്റെ വീട് വരെ വന്നിട്ടുള്ള സ്റ്റാൻലി, ജോ ആന്റണി. അന്ന്  പാവമായിരുന്ന എന്നാൽ ഇന്ന്  പോലീസ്  ആയ അലോഷി,  അടുത്തിരുന്ന അജിത്, ജെയിംസ്, ജോ ആന്റണി, നാട്ടുകാരായ റാലി, റാഫേൽ, ജോജോ, ജോസഫ്, ജോർജ്, ജിജു , സിജു, സിബി, നിധിൻ..... പിന്നെ എല്ലാവരും .

കൂടെ പഠിച്ച പെൺകുട്ടികളുടെ  കാര്യം പറഞ്ഞാൽ സത്യത്തിൽ യാതൊരു അടുപ്പവും  ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം. നാലാം ക്ലാസ്സു വരെ കൂടെ പഠിച്ച പെൺകുട്ടിയോട്  പോലും പിന്നെ സംസാരിക്കുന്നതു പത്തിരുപതു വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷമാണ്. അന്നത്തെ ആൺ പെൺ കുട്ടികൾ പരസ്പരം സംസാരിക്കുന്നതു പോലും സദാചാര കോഡ് പ്രകാരം കുറ്റകരമായിരുന്നു. ഒരു പരിധി വരെ നേരിൽ  നോക്കുന്നത് പോലും.   അത് കൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല അന്നത്തെ പെൺകുട്ടികൾ ഇന്നത്തെ പോലെ നെഞ്ച് വിരിച്ചല്ല, നിലത്തു നോക്കിയേ നടക്കൂ. അവർ അന്ന് ചുറ്റുമുള്ളതൊക്കെ കണ്ടിരുന്നോ എന്നത് എനിക്ക് സംശയമാണ്. ചുറ്റും നടക്കുന്നത് കാണാൻ ഇടംകണ്ണിട്ടു നോക്കണം. ആ നോട്ടമെങ്ങാനും പാളി ഏതെങ്കിലും ആൺകുട്ടിയുടെ കണ്ണിൽ പതിച്ചാൽ, അത് മറ്റാരെങ്കിലും കണ്ടാൽ ... തീർന്നു. പിന്നെ അവൾ അവന്റെതായി എഴുതപ്പെടും. പക്ഷേ അതിനിടയിലും അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അറിയാത്തമട്ടിൽ നോക്കുന്നവരും അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ നോക്കി കാര്യങ്ങൾ അറിയിക്കുന്നവരും ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നത് പിന്നീടുള്ള ചരിത്രത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട് . അന്നാണെങ്കിൽ ഫേസ്ബുക്  സ്ക്രിപ്റ്റ് എഴുതിയ സുക്കെർബെർഗ് നഴ്സറിയിൽ പഠിക്കുന്ന കാലം. അതിനാൽ ആ വിവരം ഡെസ്കിന്റെ മുതുകത്തോ, കണ്ടവന്റെ മതിലിലോ പ്രത്യക്ഷപ്പെടും.  ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസിനു മുൻപിലെ റോഡിലൂടെ  പെണ്കുട്ടിൽ പോകുമ്പോൾ ആൺകുട്ടികൾ വരാന്തയിൽ നിന്ന് ചാടി ചാടി കൊണ്ടിരിക്കും. മതിലിനു പുറത്തൂടെ അവർ പോകുന്നത് കാണാൻ. ഒരു നോട്ടമൊന്നു കിട്ടാൻ.  ഒരുമാതിരി സ്പ്രിങ് ചാട്ടം.

എന്റെ ഹൈസ്കൂൾ കാലം അവസാനിച്ചത്,  അവസാന പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു ഉച്ചയ്ക്ക് കാളിദാസ് തീയേറ്ററിൽ കമൽ ഹസ്സന്റെ കാതൽ പരിഷ് സിനിമ കണ്ടു കൊണ്ടായിരുന്നു. അന്ന് കൂടെ ആരൊക്ക ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നോർക്കുന്നില്ല. പക്ഷെ പൊടിപ്പിക്കാൻ  അരിയുമായി സൈക്കിളിൽ വന്ന ഒരാൾ, സിനിമ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മിൽ പൂട്ടിപോയതിനാൽ  പൊടിക്ക് പകരം അരി തന്നയാണ് വീട്ടിലേക്കു കൊടുപോയത്.

ഇതും  കൂടെ.  വെറും സജി ജോസ് ആയിരുന്ന എനിക്കു പുതുശ്ശേരി എന്ന വാല് കൂടി  പിടിപ്പിച്ചു എസ്.എസ്.എൽ.സി. ബുക്ക് തയാറാക്കി സജി ജോസ്  പുതുശ്ശേരിയാക്കി  സ്കൂളിൽ നിന്നും  പറഞ്ഞുവിട്ട  വ്യക്തിക്ക് കൂടെ എന്റെ  കോവിഡ് കാല  നമസ്ക്കാരം പറഞ്ഞു കൊണ്ട്  നിര്ത്തുന്നു.